Urodził się w 1892 roku w Błoniu koło Konina. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Ryskiej. Podczas pierwszej wojny światowej służył w armii carskiej. Pot wybuchu rewolucji lutowej w 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbór- Muśnickiego. Po likwidacji korpusu przedostał się do Warszawy.
Brał udział w powstaniu wielkopolskim, a następnie jako dowódca 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich walczył w wojnie 1920 roku. Za męstwo został odznaczony krzyżem Virtuti Militari V klasy. Po zakończeniu działań wojennych został skierowany do francuskiej Wyższej Szkoły Wojennej, gdzie pogłębiał wiedzę wojskową w latach 1921 - 1923. W maju 1926 roku opowiedział się po stronie legalnych władz, przeciwko Piłsudskiemu, ale nie zaszkodziło to jego karierze w armii.
W1927 roku, po wielkich manewrach na Wołyniu, został uznany za jednego z najzdolniejszych polskich dowódców średniego szczebla. W1934 roku otrzymał awans na generała brygady, a trzy lata później objął dowództwo Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził brygadą (m.in. w bitwie nad Bzurą) i grupą kawalerii. Dostał się do niewoli sowieckiej. Był więziony na moskiewskiej Łubiance, dzięki czemu uniknął śmierci w Katyniu lub Charkowie. W lipcu 1941 roku, po podpisaniu układu Sikorski - Majski, został zwolniony z więzienia i mianowany dowódcą Armii Polskiej w ZSRR. Otrzymał też awans na generała dywizji.
Twardo zabiegał u władz sowieckich o zapewnienie żołnierzom uzbrojenia, umundurowania i wyżywienia. Z jego polecenia wojsko otoczyło opieką tysiące polskich cywilów. Przeciwstawił się sowieckim żądaniom wysłania na front poszczególnych polskich jednostek. Po ewakuacji Armii Polskiej do Iranu dowodził Armią Polską na Wschodzie, a od sierpnia 1943 roku 2. Korpusem, na czele którego brał udział w kampanii włoskiej 1944 - 1945. Zwycięzca spod Monte Cassino i Ankony (jedynej samodzielnej operacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie).
Od lutego 1945 roku pełnił obowiązki naczelnego wodza. W kwietniu powrócił do Włoch, aby dowodzić 2. Korpusem w bitwie o Bolonię. Dzięki dobrym kontaktom z wysokimi dowódcami alianckimi, zwłaszcza marszałkiem Alexandrem, zapewnił swym żołnierzom spokojne bytowanie we Włoszech do 1946 roku. Stal się jednym z przywódców obozu niepodległościowego na emigracji. Jego niezłomna postawa była solą w oku rządzących w kraju komunistów, którzy sprawili, że Rada Ministrów 26 września 1946 roku odebrała mu bezprawnie polskie obywatelstwo. W dwa miesiące później został mianowany naczelnym wodzem i generalnym Inspektorem PSZ.
Po wojnie został awansowany na generała broni. Zmarł 12 maja 1970 roku w Londynie i został pochowany u boku swych podkomendnych na cmentarzu wojennym na Monte Cassino. Pozostawił wspomnienia „Bez ostatniego rozdziału” i pracę „Klęska Hitlera w Rosji”. Odznaczony między innymi krzyżem Virtuti Militari II, III, IV i V klasy.